Misschien is het niets

LICHAAM


Handen zoeken langs de bedrand
houvast, herkenning, een andere hand.
Of kent haar hand geen opzet?

Lippen bewegen. Een klank, een woord,
wil ze iets eten? Misschien is het niets,
reflex van cellen die niet anders.

Ogen dicht van slaap. Eens per uur
gaan ze open. Ze staren, draaien rond,
maar zien ze de kamer, mijn gezicht?

Het hart slaat, pompt zuurstof rond,
vergeet de hersenen. De afstand
te groot, de wegen verstopt.


*


GEBED


Kijk haar aan en wil niets liever
dan zien wat zich niet laat zien,
horen wat ik niet kan horen.

Pak haar hand en smeek: keer
terug, doe open, geef antwoord,
hou me voor de gek, doe alsof.

Maar wie zwijgt, geeft niet op.
Ze tilt haar arm, opent een oog.
Alles is daar. Ik kan er niet bij.


© Peter Swanborn


Twee gedichten uit:
Peter Swanborn Tot ook ik verwaai, Amsterdam, Podium, 2009